Sporcular iyi bilir, kaslar yırtılır, ayaklar zedelenir veya kırılabilir. İşte o alçılı ve sancılı dönemlerde özellikle yüksek kaldırımlardan tırmanmak adeta birer işkencedir. Yani bu bir noktada empatidir.
Şimdi bir örnek vererek bunu somutlaştıralım, Diyarbakır’ın Yehişehir semtinde bulunan Mehmetçik İlkokulunun karşısında engellilerin sürekli gittiği bir rehabilitasyon merkezi var. Bu merkezin bulunduğu bölgede ise engelli yolları yapılmış durumda. Israrla ve sürekli olmak kaydı ile birçok araç bu engelli yollarına ısrarla park etmekte, o yolu kullanmak zorunda olan engelli kardeşlerimize adeta işkence etmektedirler. Örneğin bir noktadan tekerlekli sandalyeniz ile kaldırımı takip ettiğinizde iniş noktanızda park etmiş beyinsiz bir mahlukatın ihmalkarlığı ile zaten eziyete dönüşen yolculuğunuzu azaba çevirebiliyor. Veya yine engelli yolunu kullanmak isteyen bir vatandaşımızın önüne yanlış park eden bir duyarsızlık abidesi, engelli vatandaşımızı ana yolu kullanmak zorunda bırakıyor ki bu bölgede trafik adeta felç.
Peki, sürücü engelli yoluna park ediyor anladık, engelli vatandaşımız eziyete maruz kalıyor onu da anladık, bu memlekette çekici yok mu, cezai müeyideleri uygulayacak kimse yok mu? İşte orada üzerine görev düşenleri göremediğimiz de tam anlamı ile duyarsızlık tavan yapmış demektir. Zira, yasaları çiğneyenlere uygulanması gereken yaptırım haya geçmez ise sıkıntı orda oluşur. Tıpkı birçok şeyde olduğu gibi.
Saygılarımla