Mayıs’lar bizim için hem umut ve zafer,hem de yıkım ve hüsrandır. Umut ve zaferdir çünkü;50 yıl önce kurulan efsane Diyarbakırspor’un temeli bu ayda atılmıştır. Umut ve zaferdir çünkü;Diyarbakırspor’un tüm şampiyonlukları bu ayda olmuştur. Yıkım ve hüsrandır çünkü;Diyarbakırspor’un çöküşü bu ayda yaşanmıştır. Tıpkı Mayıs 2010’da Süper Lig’den,Mayıs 2011’de TFF 1.Lig’den,Mayıs 2012’de 2.Lig’den ve Mayıs 2013’te 3.Lig’den düşmesi gibi.

Bugün 20 Mayıs. Tam 6 yıl önce Karadeniz futbol şebekesi ve kulübü yöneten beceriksizler yüzünden 2.Lig’den düştük. Ankara’da Bugsaşspor’a 3-1 yenilen Diyarbakırspor, Ofspor’un da Karadeniz futbol şebekesi işbirliği (!) sayesinde Tokatspor’a yenilmesiyle tarihinde ilk kez 3.Lig’e düşürüldü,ardında da önlemez sonla amatöre. Yani tarihinde ilk kez profesyonel liglerden silindi.

Nerdesin ey ulu çınar,bu şehir,bu bölge seni çok özledi. Biliyoruz bize kızgınsın,bize kırgınsın,sonuna kadar haklısın.Bize ne dersen de verilecek cevabımız yok. Sana sahip çıkamadık,seni büyük umutlarla kurarak bize hediye eden ve miras olarak bize sahip çıkan büyüklerimizin emanetine ihanet ettik. Ama ne olur artık ayağa kalk,yeniden bu şehre ve bölgeye umut ol. Yeniden umut ol ve gülümse ki sana gönül veren,senin yokluğunda gülmeyi unutan milyonlar gülsün,geleceğe umutla baksın. Bak senden sonra ne hale geldik?.Sen yoksun diye milyonlar futbola küstü,var olanlar da bölündü,parçalandı. Oysa sen bir dengeydin,sen babaydın,ağabeydin,liderdin. Sen dili,dini,ırkı ve siyasi düşüncesi ne olursa olsun ortak sevda,ortak payda idin.Seninle gülmek kadar seninle üzülmek de bir başkaydın. Birlik ve beraberliği korumada Diyarbekir Surları kadar yıkılmaz kale idin. Sevgin Anzele kadar derin,Dicle kadar coşkulu ve Hevsel kadar narindi. Şimdi sen yoksun diye bu şehir belini doğrultamıyor. Düştük bir çıkmazın içine,bir türlü çıkamıyoruz. Sen yoksun diye sana benzeyenlerle avunduk ama olmadı,olmuyor ve olmayacak da. Çünkü hormonlu karpuz doğal karpuzun tadını vermiyor. Ne olur gücünü topla,ayağa kalk ve ‘ben buradayım.Ölmedim,sadece bir süre hastalandım.Şimdi iyileştim ve yeniden tarih sahnesine dönüyorum’ de.De ki senin yokluğunda haddini aşanlar haddini bilsin,sana gönül veren milyonlar ayaklansın,hayata ve futbola küsenler yeniden bir sel gibi coşsun. Binbir emekle seni imar eden,inşa eden ve emek vererek bir efsane haline getirenlerin hatırına ayağa kalk. Son bir kez daha milyonlara sevinme ve mutlu olma imkanı ver. Senin yok olman için tuzaklar kuran ve seni bu hale düşüren mihrakların inadına ayağa kalk ey ulu çınar,ey rakipsiz efsane,ey bölgenin Süper Lig’e çıkan ilk kulübü,ey 4 büyük takımı bir sezonda yenen ilk Anadolu takımı,ey Süper Lig’de lider olan ve şampiyonluğa oynayan ilk doğu ve güneydoğu kulübü,ey Türkiye Kupası’nda yarı final oynayan ilk doğu ve güneydoğu kulübü. Sen değil miydin İngilizlerin N.Fortest kulübünden sonra dünyada ara vermeden aynı kadro ile 3.Lig’den 1.Lig’e yükselmeyi başaran ikinci ve Türkiye’de bunu başaran ilk kulüp olmayı. Efsaneler ölmez,sadece şekil değiştirir diyorlar o halde sen de ölmediğini,sadece şekil değiştirdiğini göster ve ayağa kalk ulu çınar.

Şunu unutma ey büyük Diyarbakırspor,Diyarbekir ve bölge seni her zamankinden daha fazla özlüyor ve arıyor.

(SAFFET AZBAY’IN KALEMİNDEN)